Από όλα τα αυτοκίνητα που οδήγησα πριν το 2000, εκείνο το ένα, το ξεχωριστό, το παιχνιδιάρικο, που με έκανε να χαμογελάω χωρίς λόγο, μιλούσε Γαλλικά!
Ενώ θα έπρεπε να κάνω την επιλογή με κριτήρια τα τεχνικά χαρακτηριστικά, τις αποδόσεις των κινητήρων τους, την αξιοπιστία, την ποιότητα κύλισης και κατασκευής, την οδική τους συμπεριφορά, τις ανέσεις στο ταξίδι, την κατανάλωση, την ακαμψία του αμαξώματος, την ασφάλεια και όλα αυτά τα χρήσιμα τετριμμένα, στην περίπτωση μου, αυτό δεν έγινε ποτέ!
Και δεν έγινε, γιατί γυρνώντας την μνήμη μου αρκετά πίσω, η βόλτα στο παρελθόν είχε μόνο ένα όνομα, μια μάρκα, ένα μοντέλο που πάντα αφύπνιζε την κρυμμένη μου αδρεναλίνη, όμως ένας λόγος ακόμα, ήταν η ηδονή που σου έδινε οδηγώντας το. Αυτό το μοντέλο, είχε αρκετούς δυναμικούς αντίπαλους σφετεριστές, οι οποίοι έδιναν μάχη εκ του συστάδην για την πρώτη θέση της κατηγορίας GTI εκείνο τον καιρό. Ορισμένοι απο αυτούς, είχαν το ειδικό βάρος και την υπεραξία για να το πετύχουν, όπως ισχυρή ιπποδύναμη, καλή οδική συμπεριφορά, δυνατό όνομα και ενθουσιώδεις επιδόσεις.
Red passion!
Ο έρωτας όμως έχει το χρώμα του πάθους! Τι άλλο απο το κόκκινο της φωτιάς και αυτό άκουγε στο όνομα Peugeot 205 1.6 Gti! Ένα χαρισματικό δίθυρο χάτσμπακ, με μόλις 115 άλογα “μαμά”, 15άρηδες τροχούς αλουμινίου με ελαστικά 195/55, σπορτίβ ανάρτηση, φρένα «άγκυρες», εξάτμιση με μπάσο ήχο και μπάκετ καθίσματα απο το εργοστάσιο. Το αυτοκίνητο με όλη την πραγματική σημασία της λέξης, το “φορούσες”, γινόταν ένα κομμάτι με τον οδηγό. Έστριβε με την σκέψη με το σαφέστατο και “κοφτερό” τιμόνι του, ενώ γνώριζες κάθε δευτερόλεπτο που πατάνε οι μπροστινοί τροχοί.
Δίχως χαζοσπινιαρίσματα στο εξωτερικό της στροφής, ο εμπνευσμένος σχεδιασμός στην γεωμετρία της ανάρτησης με τα τριγωνικά ψαλίδια απο το εργοστάσιο, μαζί με το “ζυγισμένο” πλαίσιο και τις χοντρές ράβδους στρέψης πίσω, έβαζαν όλη την δύναμη των 115 ίππων στο δρόμο, αποτελώντας σημείο αναφοράς τόσο στο τράξιον όσο και στο στρίψιμο για τον συναγωνισμό της εποχής του. (VW Golf Gti, Opel Kadett Gsi, Renault 5 Gt, Fiat Uno turbo ie, κλπ).
Η απίστευτα ακαριαία απόκριση στο γκάζι απο τον 8 βάλβιδο ροπάτο 1600άρη κινητήρα, μαζί με την σχετικά “κοντή” κλιμάκωση απο το 5άρι σασμάν αλλά και τα 860 κιλά του αμαξώματος, έκανε το αυτοκίνητο να δείχνει μεγαλύτερο σε ιπποδύναμη και να γράφει καλούς χρόνους τόσο απο στάση όσο και στις ενδιάμεσες ρεμπρίζ, με το ταχύμετρο σχεδόν να 200αρίζει στην ευθεία! Είχες 5η και κοιτούσες καμμιά φορά μήπως απο λάθος είχες ξεχάσει μέσα την 4η.!! Έβλεπες ότι ο κινητήρας ζητούσε άλλη μια ταχύτητα επάνω!
Ένα πραγματικό grand turismo!
Πόσα ταξίδια έκανα απο την Πελοπόννησο μέχρι και την Μακεδονία, πόσες περιπλανήσεις στα βουνά όπου οι φιδίσιοι δρόμοι ήταν το στοιχείο του, τι διακοπές τα καλοκαίρια στα νησιά… Στα δύο χρόνια που το κράτησα, το αυτοκίνητο δεν έκανε “κιχ”! Άλλαξα μόνο προαιρετικά, ένα σετ ιμάντα χρονισμού για τον φόβο των Ιουδαίων.
Ένα αυτοκίνητο overall, που άναβε τα φώτα στον συναγωνισμό της εποχής του, καθώς τα είχε όλα πάνω απο τον μέσο όρο και το πιο σημαντικό: Μοίραζε μεγάλα και πλατιά χαμόγελα στον οδηγό του! Αξιζε η αγορά του; ΝΑΙ! Μετάνιωσα που το πούλησα; ΝΑΙ! Θα το ξαναπαιρνα; ΝΑΙ!