Κάποτε στο περιοδικό αυτοκινήτου που εργαζόμουν σαν συντάκτης ειδικού τύπου, έλαβε χώρα ένα δροσερό γεγονός, περισσότερο κωμικό παρά ουσίας το οποίο εξελίχτηκε αναπάντεχα σε πάθος!
Κάθε ημέρα τα παιδιά της σύνταξης, περίπου τότε καμμιά 10ριά, αλλάζαμε μεταξύ μας τα αυτοκίνητα που θα παίρναμε για να πάμε στα σπίτια μας το βράδυ. Σημειωτέον ότι το 8ωρο ήταν μόνο στα χαρτιά, αφου κανείς δεν μας επέβαλλε να δουλεύουμε υπερωρίες, αλλά ήταν τέτοια η φύση της δουλειάς, η αγάπη και το πάθος για αυτό που κάναμε, που «κόντεναν» οι επιπλέον ώρες, δίχως να το καταλάβουμε.
Τις περισσότερες φορές, τρώγαμε όλοι μαζί τα μεσημέρια στο οβάλ τραπέζι της συντακτικής ομάδας. Κάποια μετρημένα δε στα δάχτυλα πρωινά, με έιχαν βρει οι καθαρίστριες να κοιμάμαι κυριολεκτικά πάνω στο γραφείο, αφου αποκαμωμένος απο τον φόρτο της ημέρας, με βρήκε ο ύπνος στα μουλωχτά και δεν πήγα στο σπίτι.
Έτσι λοιπόν μοιραζόμασταν κυκλικά όλοι μας, τα καινούργια αυτοκίνητα που μας διέθεταν οι αντιπροσωπίες, για να κάνουμε τα τεστ, να τα φωτογραφίσουμε και να τα παρουσιάσουμε στο περιοδικό στο επόμενο τεύχος. Με λίγα λόγια, ο καθένας μας κάθε μέρα οδηγούσε και ένα διαφορετικό αυτοκίνητο. Τα τυχερά της δουλειάς, αφού ακόμα και οι βενζίνες για τις επιπλέον βόλτες, ήταν προ – πληρωμένες. Όλα τα αυτοκίνητα κάτω απο τα γραφεία του περιοδικού, ήταν πλυμένα και γυαλισμένα, «μπιμπελό» μέσα – έξω.
Το «στόρυ»
Θάτανε το 2001, Οκτώβρης μήνας νομίζω και έξω απο το περιοδικό έριχνε «καρέκλες» απο το πρωί. Η βροχή δεν έλεγε να κοπάσει και δυνάμωνε ώρα με την ώρα.
Το νέο τεύχος μόλις είχε κρεμαστεί στα μανταλάκια και είμαστε όλοι στην ομάδα πιο χαλαροί, ετοιμάζοντας νωχελικά το επόμενο. Επιτέλους αυτή τη φορά θα έτρωγα στο σπίτι, τα λατρεμένα μου λαζάνια με κιμά και τριμμένη παρμεζάνα, που είχα βάλει στο μυαλό να φτιάξω μέρες τώρα.
Μόλις πήγε 4 ή ώρα, σηκώθηκα απο το γραφείο, φόρεσα σβέλτα το αγαπημένο μου κόκκινο μπουφάν με το λογότυπο της Honda και πήγα στην κλειδοθήκη με τα κλειδιά των αυτοκινήτων, για να πάρω ό,τι αυτοκίνητο είχε μείνει, καθώς οι υπόλοιποι είχαν ήδη φύγει και είχαν πάρει απο ένα. Το μοναδικό αυτοκίνητο που υπήρχε να με περιμένει απο κάτω, ήταν ένα «καναρινί» 1600άρι 16V Seat Leon, πρώτης γενιάς, με τα 105 άλογα. Ωραία σκέφτηκα, πάμε να δούμε λοιπόν τι κάνει στη βροχή ο Κονκισταδόρος!
Στρίβοντας απο την Κάρπου στην Φιλολάου σε ρυθμό χελώνας και σχεδόν σημειωτόν λόγω της ακατάσχετης βροχής, έπεσα σε ατελείωτο μποτιλιάρισμα. Οι καθαριστήρες δούλευαν στο γρήγορο και με το ζόρι έδιωχναν τα «τουλούμια» του νερού που έπεφταν στο παρμπρίζ, ενώ απο την καταιγίδα δεν μπορούσα να δώ μπροστά, πέρα απο τα 5 μέτρα. Ομπρέλες παντού και ένας κόσμος αλαφιασμένος να τρέχει για να προστατευτεί. Έξαφνα ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και μπαίνει μέσα μια ψηλή κοπελλιά γύρω στα 25 με 30, με βρεγμένα ίσια ξανθά μαλλιά, μπλέ μάτια και με λάγνα παρακλητική φωνή μου λέει: Ζωγράφου παρακαλώ! Έμεινα «παγωτό», αλλά δεν τάχασα!
Ήταν τόσο όμορφη, μια οπτασία, ένα όνειρο, η απόλυτη φαντασίωση. Απο εκει και πέρα όλα έγιναν αντανακλαστικά. Ψύχραιμα αλλα με μπόλικο τράκ την ρωτάω: που ακριβώς θέλετε στου Ζωγράφου; Λεωφόρο Γεωργίου Παπανδρέου μου απαντάει. Ναι λοιπόν, με είχε περάσει για «ταρίφα» απο το κίτρινο χρώμα του Leon και μέσα στην αντάρα της βροχής δεν κοίταξε ούτε για το γνωστό «καπέλλο» στην οροφή, ούτε για ταξίμετρο. Η βροχή και το συνεχόμενο μποτιλιάρισμα μου άνοιξε την όρεξη για κουβέντα, διακριτικά χαμόγελα και πειράγματα με την Αλίκη, έτσι την έλεγαν, να ανταποδίδει με τρόπο, ενώ δεν ακόμη δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι δεν ήμουν ταξιτζής!
Το φλερτάρισμα απο πλευράς μου συνεχίστηκε αδιάκοπα, μέχρι τον προορισμό μας, με την βροχή να έχει χαλαρώσει τον αρχικό ξέφρενο ρυθμό της. Όταν φτάσαμε, μου λέει χαμογελαστά: Τι σου χρωστάω; Για ποιο πράγμα απαντάω. Μα για την κούρσα μου λέει. Δεν είμαι ταξί καρντιά μου της λέω και ακόμα έχω στο μυαλό μου, το αποσβολωμένο γεμάτο απορία βλέμμα της να με κοιτάει βαθειά μέσα στα μάτια. Μην ρωτήσεις κάτι άλλο, μου άρεσες απλά της λέω και γούσταρα μια βόλτα μαζί σου. Όσο για τον κόπο μου αφού επιμένεις, πλήρωσε με τον αριθμό του κινητού σου! Στιγμιαία αμηχανία, χαμόγελο, φιλί στο μάγουλο και υπόσχεση να βρεθούμε για καφέ!
Μετά το τρίτο ραντεβού, η Αλίκη έγινε σχέση!