Άμεση Δράση... από στάση!

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ παρακάτω, είναι μέχρι το μεδούλι βιωματική και αποτελεί μια σπάνια περίπτωση, κατά την οποία έγινα απρόσμενα ακούσιος εθελοντής και πρωταγωνιστής μαζί!

Τον Οκτώβρη του 1995, τα περιπολικά της Ελληνικής Αστυνομίας αναβαθμίστηκαν δραστικά, με την αγορά απο το υπουργείο Δημόσιας τάξης σε πρώτη φάση 49 ολοκαίνουργιων δίλιτρων 16V Opel Astra Gsi, με καινούριους φάρους αμερικανικών προδιαγραφών. Μονόδρομος η επιλογή τους, αφου τα μέχρι τότε Nissan Sunny, έδειχναν ακατάλληλα και δεν είχαν το “κουράγιο” για μακρές καταδιώξεις, μιας και εκείνη την εποχή τα αυτοκίνητα του εγκλήματος είχαν γίνει αρκετά “γρήγορα”.

Κάποια παρτίδα απο αυτά τα Opel είχε έρθει με τα καθαρόαιμα 150 άλογα και κάποια  πιο lght με τα 136. Εξωτερικά το αυτοκίνητο, δεν διέφερε από την πολιτική έκδοση του Αστρα. Το αμάξωμα ήταν πεντάθυρο – σαφής όρος του διαγωνισμού και πολύ σωστά – και δεν διέθετε τις πλαϊνές χαρακτηριστικές «φούστες» των Gsi, ούτε ζάντες αλουμινίου.

Το μόνο που είχε διατηρηθεί, ήταν το εμπρός σπόιλερ – προφυλακτήρας με τους προβολείς ομίχλης. Στο εσωτερικό ο εξοπλισμός ήταν σπαρτιάτικος. Δεν υπήρχαν ούτε ηλεκτρικές κλειδαριές, ούτε ηλεκτρικά παράθυρα, ούτε βέβαια υπολογιστής ταξιδίου. Υπήρχε όμως αερόσακος για τον οδηγό, γεγονός που αποδεικνύει την ευαισθησία του τότε υπουργείου στον τομέα της ασφάλειας. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, το μοναδικό στοιχείο εξοπλισμού που έλειπε από τα νέα περιπολικά ήταν το σύστημα κλιματισμού, αλλά σίγουρα δεν προστέθηκε για λόγους κόστους, αλλά και για να μην “κόψει” ιπποδύναμη απο το αυτοκίνητο.

Ο Ράλλος!

Την ίδια χρονία Μάρτης του ’95, αγόρασα απο την Peugeot του Μάκη Θεργιάκη στην Ελευσίνα, ένα λευκό ολοκαίνουργιο 106 rallye 1.300, με τα 100 ονομαστικά άλογα (κανένα φυσικά δεν ήταν 100), το οποίο “χαλβάδιαζα” απο καιρό τότε.

Μέσα σε μια βδομάδα, του φόρεσα ρολλ γκέιτζ στον Ιάκωβο “Χέρμπυ”, του έριξα 4 αναρτήσεις και έναν εγκέφαλο όλα της Peugeot Sport, ενα κάθισμα μπάκετ της Omp, ζώνες 4 σημείων απο την Sabelt, πυροσβεστήρα, τιμόνι της Momo με βαθύ όφσετ, τακάκια φρένων Ferodo Ds11 μπροστά, ελέυθερη χειροποίητη εξάτμιση χωρίς καταλύτη απο τον Πάνο και φούλ για την “αρένα” στην αγαπημένη και δύσκολη κατηγορία Ν1 έως 1300 στις αναβάσεις.

Παρότι το αυτοκίνητο εκτός των αγώνων, ήταν επι της ουσίας το όχημα για τις καθημερινές μου βόλτες, το μεταμόρφωσα εμφανισιακά, με τεράστια αυτοκόλλητα στα χρώματα των 306 της Peugeot Sport του Πανιζί που βγάζανε μάτι απο μακριά! Το μόνο σίγουρο, ότι δεν περνούσε διόλου απαρατήρητο στους δρόμους της Αθήνας, συνεπικουρούμενο απο τον τραχύ άξεστο μεταλλικό θόρυβο της εξάτμισης. (Ποιος είπε ότι στα νιάτα μου δεν ήμουν  κάγκουρας).

Πολύ ξύλο…

Ήταν Γενάρης νομίζω του ’96, αργά το βράδυ οι δρόμοι παντελώς άδειοι, το κρύο τσουχτερό, όταν γυρνώντας  στην Αθήνα απο ένα “πονηρό” ραντεβού στην Ελευσίνα, πάνω στην Λ. Αθηνών, περίπου στο ύψος του Media Markt, μου έκανε σήμα με τα φώτα του ένα περιπολικό απο πίσω μου να σταματήσω. Ωπα είπα τι έγινε, αφου δεν έτρεχα.. Σταματάω μετά απο λίγα μέτρα στα δεξια και το ίδιο έκανε και το ολοκαίνουργιο Opel Astra Gsi της ΕΛΑΣ.

Δυο νέα παιδιά της ηλικίας μου, κατέβήκαν απο το αυτοκίνητο και ήρθαν προς εμένα, την ίδια ώρα που εγω ήδη είχα βγάλει απο το ντουλαπάκι αδεια, δίπλωμα, ασφάλεια και τους περίμενα με τα χαρτιά στο χέρι. Καλησπέρα μου λένε ευγενικά, τρέχει σε αγώνες το αυτοκίνητο; Περιστασιακά ναι τους απαντάω αμήχανος, αλλά το έχω για την βόλτα μου.

Κοιτώντας μπρος πίσω την άδεια παντελώς λεωφόρο μου λέει ο οδηγός χαμογελαστά: Να το δούμε με το δικό μας δίπλα απο το φανάρι μέχρι το επόμενο; Σάστισα… νόμιζα ότι δεν το ζω αυτό! Όλα τα κουλά σε μένα μια ζωή σκέφτηκα. Γιατι όχι παιδιά, απάντησα! Στηθήκαμε και με το πράσινο, το πεζάκι έφυγε 2 καρότσες μπροστά με φλογίδια από πίσω σε κάθε αλλαγή.

Το πάρτυ όμως κράτησε ούτε 10 δευτερόλεπτα και στην τρίτη ταχύτητα το Opel με πέρασε σαν να ήμουν σταματημένος. Στο επόμενο φανάρι ήρθαν δίπλα μου χαμογελαστοί , με ευχαρίστησαν, τους έκλεισα το μάτι και τους είπα με νόημα: Είναι το 150άρι και ειναι μια χαρά τσιπωμένο και ξέρω επίσης ποιος σας φτιάχνει και τις εξατμίσεις.Σκάσαμε στα γέλια, τους ευχήθηκα καλή βάρδια και καλή ανατολή!

ΥΓ. Παιδιά αν διαβάζετε αυτό το κείμενο λογικά μετά απο 27 χρόνια στη σύνταξη θα είστε πλέον, θα ήθελα να πιούμε ένα καφέ και να ξαναβρεθούμε!