Μια από τις πιο διάσημες Alfa Romeo της εποχής της, που είδε το φως πριν από 60 χρόνια, ήταν αναμφισβήτητα η Alfa Romeo Giulia TZ!
Η κατασκευή της διακόπηκε πολλές φορές, αλλά ευτυχώς, στη συνέχεια συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε. Είναι η εποχή που η Giulia, το καλοκαίρι του 1962, γίνεται πραγματικότητα. Σε παρόμοιο πλαίσιο, το TZ, που στη βάση του ήταν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο από κάθε άποψη.
Αλλά για να καταλάβουμε τι αντιπροσώπευε, πρέπει να πάμε πίσω στο 1959. Τότε ήταν που οι σχεδιαστές Biscione, Orazio Satta Puliga και Giuseppe Busso, άρχισαν να σκιαγραφούν ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο διαφορετικό από τα άλλα. Το οποίο θα πρέπει να έχει διαμήκη μπροστινό τετρακυλινδρο κινητήρα 1,6 και κίνηση στους πίσω τροχούς, με μοτέρ που θα προέρχονται από τη σειρά Giulia.
Το κουπέ δεν ήταν μικρό, η τελική έκδοση θα είχε μήκος 3,95 μέτρα, ύψος 1,2 μέτρα και μεταξόνιο 2,2 μέτρα, όπως και είχε την ιδιαιτερότητα να διαθέτει σωληνωτό «καφασωτό» πλαίσιο, από χάλυβα νικελίου-χρωμίου, ανθεκτικό και πολύ ελαφρύ μόλις 62 κιλά. Χάρη στα εγκάρσια τεμάχια, η δομή υποστήριζε το ψυγείο, τον κινητήρα, το κιβώτιο ταχυτήτων και τις αναρτήσεις μπροστά, ενώ η γέφυρα, τα αμορτισέρ και ο πυλώνας που με τη σειρά του στηρίζει το ρεζερβουάρ, ήταν στερεωμένα πίσω.
Οι αναρτήσεις ήταν ανεξάρτητες, με τον μπροστινό άξονα να έχει επικαλυπτόμενους εγκάρσιους βραχίονες με σπειροειδή ελατήρια και ράβδο σταθεροποίησης, ενώ στο πίσω μέρος υπήρχε νέα διάταξη, στην οποία ο ταλαντούμενος ημιάξονας λειτουργούσε και ως κινηματικό στοιχείο, ως άνω βραχίονας, ενώ ένα χαμηλότερο τρίγωνο συμπλήρωνε την διάταξη. Επιπλέον, για να μειωθούν οι μη αναρτημένες μάζες, αποφασίστηκε να τοποθετηθούν οι πίσω δίσκοι των φρένων στο εσωτερικό, κοντά στο διαφορικό.
Ο Zagato , ο οποίος έχει ήδη κάνει εξαιρετική δουλειά με την Giulietta SZ, έναν «κεραυνό» στην πίστα, κλήθηκε να «ντύσει» το πρότζεκτ. Και είναι ο ίδιος ο Busso, που ωθεί τον Μιλανέζο αμαξοποιό, να επιμείνει στη λύση της «κολοβής» ουράς.
Στις 21 Οκτωβρίου, το αυτοκίνητο ήταν επιτέλους έτοιμο να βγει στην πίστα, στα χέρια των δοκιμαστών οδηγών Consalvo Sanesi και Guido Moroni στην πίστα της Monz. Στις δοκιμές το πρωτότυπο απογοήτευσε, αφού διαγνώσθηκε πρόβλημα με το κράτημα στο πίσω μέρος. Τότε ο Zagato αναλαμβάνει δράση: κλείνει την οροφή και τη συνδέει με την ουρά, η οποία με τη σειρά της επιμηκύνεται, αντλώντας από την εμπειρία που αποκτήθηκε με την «κολοβή» ουρά της SZ.
Τα αποτελέσματα ήρθαν : το μονοθέσιο ξεπερνά τα 215 km/h και οι χρόνοι του γύρου βελτιώνονται αμέσως. Τον Οκτώβριο του 1962, το σπορ αυτοκίνητο έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο με το όνομα GTZ: οι προβολείς ήταν τετράγωνοι, το αμάξωμα ήταν κατασκευασμένο από αλουμίνιο, ενώ τα πλαϊνά παράθυρα και το πίσω παράθυρο ήταν από πλεξιγκλάς. Αρχικά έγινε λόγος για δύο εκδόσεις, μια 1.3 και μια 1.6, στη συνέχεια, το 1963 η Alfa Romeo ξεκίνησε την παραγωγή εκατό δειγμάτων για πιστοποίηση στην κατηγορία Gran Turismo, μόνο με την 1.6, που απέδιδε 112 ίππους στις 6.500 σ.α.λ.
Η ανάπτυξη του κινητήρα για αγώνες ανατίθεται και σε ιδιωτικούς βελτιωτές, όπως η Conrero, που θα καταφέρει να παράγει 160 ίππους στις 7.500 σ.α.λ., με απόλυτο βάρος μόλις 660 κιλών. Το αυτοκίνητο ονομάζεται Giulia TZ, που σημαίνει “Tubolare Zagato”. Η παραγωγή του οργανώνεται ως εξής: Η Alfa Romeo δημιουργεί τα μηχανικά μέρη, η αεροναυτική εταιρεία Ambrosini της Passignano sul Trasimeno στην Περούτζια το πλαίσιο, ενώ η Zagato φροντίζει το αμάξωμα και το εσωτερικό.
Χρειάστηκε τότε να βρεθεί κάποιος να συναρμολογήσει τα πάντα και να τελειοποιήσει τους μηχανικούς. Ο Πρόεδρος Giuseppe Luraghi, κάλεσε τον μηχανικό Carlo Chiti, ο οποίος θα γινόταν ο deus ex machina της Autodelta το 1963 . Μόλις λύθηκε το πρόβλημα με τις πίσω αναρτήσεις, οι οποίες δεν λειτουργούσαν σωστά, από τον Busso, άρχισαν οι νίκες για την TZ. Τον Νοέμβριο οι Bandini, Bussinello, Baghetti και Sanesi κερδίζουν το Fisa Cup στη Monza.
Στη συνέχεια, την επόμενη χρονιά, η TZ θα είναι πρώτη στην κατηγορία στο Sebring, στο Targa Florio, στο Nürburgring, στο Le Mans, στο Tour de France. Όχι μόνο κερδίζει, αλλά ενθουσιάζει αυτούς που το οδηγούν όπως και τους οπαδούς.
Η Giulia TZ γεννήθηκε ως αυτοκίνητο πίστας, αλλά είναι επίσης κατάλληλο για αγώνες δρόμου, με τα στενά ελαστικά της, σε ζάντες αλουμινίου των 15 ιντσών Campagnolo. Το TZ συνέχιζε να κερδίζει, με την ελαφριά απλότητά του, και ήδη το TZ 2, το 1965, ήταν πραγματικότητα.
Ένας θρύλος της αυτοκίνησης!