Ο έρωτας του Ζαν Τοντ!

«Μα, είναι ερωτευμένος με τον Μίκαελ Σουμάχερ. Του λέω, πως θα πρέπει να το δει διαφορετικά, γιατί την επόμενη χρονιά θα έχουμε τον Ρούμπενς Μπαρικέλο στην ομάδα και δεν θα πρέπει να δείχνει τέτοια αδυναμία στον Μίκαελ», τάδε έφη Λούκα Ντι Μοντετζέμολο το σωτήριο έτος 1999.

Όμως ο Ζαν Τοντ, ο δαιμόνιος Γάλλος, στον οποίο αναφερόταν ο Μοντετζέμολο, έβλεπε στο πρόσωπο του Μίκαελ Σουμάχερ νίκες και παγκόσμιους τίτλους. Άλλωστε ο Γερμανός είχε καταφέρει να δώσει πνοή στο μεγάλο όραμα του Ζαν Τοντ.

Τέλος τα πέτρινα χρόνια της Ferrari

O Zαν Τοντ είχε αναλάβει μια διαλυμένη ιταλική ομάδα. Ο Γάλλος, από τη μια νοικοκύρεψε τα σκορπισμένα τμήματα της Scuderia και από την άλλη ξεκίνησε τις μεταγραφές. Είχε συμφωνήσει με τη Ferrari να αναλάβει την αγωνιστική της ομάδα στην F1 εν λευκώ. Οι Ιταλοί δεν θα ανακατευόντουσαν πουθενά, ούτε στις επιλογές του Τοντ, ούτε και στις καρατομήσεις. Ο Γάλλος το ζήτησε, το πήρε και όταν έλεγε, εν λευκώ, το εννοούσε κιόλας. Η δουλειά του Τοντ φάνηκε από την αρχή. Η ομάδα άρχισε να αποκτά συνείδηση και συνοχή.

Οι άνθρωποι, που έφερε στο Μαρανέλο με προσωπική του εγγύηση, ήταν από τους κορυφαίους στη F1, εκείνης της εποχής. Μαζί τους ο Τόντ ήθελε να χτίσει τη νέα εποχή για την ιταλική ομάδα. Τα πέτρινα χρόνια, που η ομάδα πειραματίστηκε με διάφορους στο τιμόνι της Scuderia, είχαν γίνει παρελθόν. Ο Τοντ πίστεψε στον ταλαντούχο και ήδη δυο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή με την ομάδα της Benetton Ford, Μίκαελ Σουμάχερ. Ο Γάλλος έδωσε γη και ύδωρ στον Γερμανό για να τον πείσει να έρθει στη Ferrari. Φυσικά ο Σούμι δεν θα έφευγε χωρίς την παντοδύναμη ομάδα του. Ήξερε πολύ καλά ο Γερμανός, ότι ένα μεγάλο μέρος από τις τότε επιτυχίες του, οφείλονταν σε αυτούς τους ανθρώπους.

Έτσι στο Φιοράνο, ντυμένοι πλέον στα κόκκινα, έφτασαν μαζί με τον Μίκαελ Σουμάχερ, οι: Ρόρι Μπριν, Ρος Μπρον και Τζον Μπάρναρντ. Αυτή η ομάδα θα μεσουρανούσε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1 για τα επόμενα χρόνια. Οι νίκες δεν ήρθαν γρήγορα, όμως όταν ξεκίνησε η Ferrari να κερδίζει, όλοι ήξεραν, πως το νερό είχε μπει στο αυλάκι και δεν γυρνούσε πίσω. Σύντομα ακολούθησαν τις νίκες οι παγκόσμιοι τίτλοι και η παντοκρατορία του Σούμι και της Ferrari ήταν γεγονός.

Ερβάιν; Μπαρικέλο; Ποιοι ήταν αυτοί;

Η αλήθεια είναι, πως στα λόγια του Μοντετζέμολο, ότι ο Ζαν Τοντ ήταν ερωτευμένος με τον Σουμάχερ και πως του έκανε όλα τα χατίρια, πολλές φορές ακόμα και εις βάρος της ομάδας, είχαν βάση. Ο Τοντ θαύμαζε τον Σουμάχερ. Σε κάθε του, νίκη ο Γάλλος ανέβαινε στο βάθρο των νικητών για να πανηγυρίσει μαζί του και να παραλάβει το έπαθλο των κατασκευαστών, όμως ο Τοντ, όλοι έβλεπαν, πως πάνω από όλα και απ’ όλους είχε τον Σουμάχερ. Όλοι οι άλλοι απλά δεν υπήρχαν για τον Γάλλο.

Μάλιστα οι οδηγοί, που υπέγραφαν τότε συμβόλαιο με τη Ferrari, δεν είχαν ελπίδα καμιά να διεκδικήσουν τον παγκόσμιο τίτλο. Ήταν γνωστό σε όλους, ότι υπέγραφαν ως νούμερο δυο και πως ήταν εκεί για να βοηθήσουν την ομάδα και τον Σουμάχερ να κερδίζουν αγώνες και παγκόσμιους τίτλους. Αλήθεια όμως, ποιος θα μπορούσε να κατακρίνει τον Ζαν Τοντ και την αδυναμία, που είχε στον Σουμάχερ;

Ο Γερμανός ήταν σαφέστατα ταχύτερος των team mate του, και ο Τοντ φρόντιζε να είναι ακόμα και όταν δεν ήταν. Οι εντολές, σε αγώνες, στους οποίους βρέθηκε ή ο Ερβάιν ή ο Μπαρικέλο μπροστά από τον Σουμάχερ, είχαν τότε την τιμητική τους. Τα ΜΜΕ κυρίως τα βρετανικά το έκαναν μείζον θέμα και κάθε φορά έφερναν σε δύσκολη θέση το γερμανό οδηγό. Όμως το αυτί του Τοντ δεν ίδρωνε, είχε στόχο την κορυφή, το είχε καταφέρει και ήθελε να διατηρηθεί η ομάδα του ψηλά.

Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!

Ποιος από τους τιφόζι δεν αναπολεί εκείνες τις εποχές; Ποιον στα αλήθεια ενδιέφερε, αν ο Μπαρικέλο ή ο Ερβάιν έπαιρναν εντολές για να δώσουν τη θέση τους στον Σουμάχερ; Οι νίκες και τα πρωταθλήματα ήταν, εκείνη την εποχή με τον Τοντ στο τιμόνι της Scuderia, μια ωραία συνήθεια για την ιταλική ομάδα. Ποιος τιφόζι δεν θα ήθελε να έχει ένα Τοντ ξανά στο τιμόνι της ομάδας του; Γιατί τα πέτρινα χρόνια έχουν επανέλθει στην ιταλική ομάδα εδώ και πολλά χρόνια και δεν λένε να φύγουν σύντομα.