Η ιστορία λέει, πως ο Κόλιν ΜακΡέι, αυτός ο τρομερός οδηγός, είναι ο πολυνίκης του Ράλι Ακρόπολις. Ο Σκοτσέζος έχει κερδίσει τον εθνικό μας αγώνα 5 φορές, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομά του στα ελληνικά βουνά.
Ο Κόλιν κέρδισε για πρώτη του, φορά τον εθνικό μας αγώνα το 1996, οδηγώντας ένα Subaru Impreza 555 και στο διπλανό του, κάθισμα ήταν ο συμπατριώτης του, Ντέρεκ Ρίνγκερ. Ο συνοδηγός, με τον οποίο ο ΜακΡέι κατέκτησε τον ένα και μοναδικό παγκόσμιο τίτλο του, το 1995. Στην Ελλάδα είχε ήδη τρέξει τρεις φορές το σκοτσέζικο δίδυμο, συγκεκριμένα από το 1992, που συμμετείχε για πρώτη φορά στο Ράλι Ακρόπολις.
Μάλιστα στην πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους, με Subaru Legacy RS, είχαν εντυπωσιάσει τερματίζοντας 4οι στη γενική κατάταξη. Φαίνεται, πως το 1996 είχε έρθει η ώρα για την πρώτη τους νίκη στον εθνικό μας αγώνα. Την προηγούμενη χρονιά το 1995, που ο ΜακΡέι κατέκτησε τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο, το Ράλι Ακρόπολις ήταν εκτός του αγωνιστικού ημερολογίου του WRC. Είχαν πάρει όλοι αναγκαστική απουσία, εκτός του Μίκι Μπιαζιόν, που είχε τρέξει στην Ελλάδα για να προπονηθεί.
Αντίπαλοι με βαριές φανέλες
Οι αντίπαλοι του ΜακΡέι εκείνη τη χρονιά, που κέρδισε, ήταν ο Κάρλος Σάινθ, που οδηγούσε για την ομάδα της Ford ένα Escort RS Cosworth και ο Τόμι Μάκινεν, που οδηγούσε το Mitsubishi Lancer Evo III της Ralliart. Ο Ισπανός, ο οποίος ήδη είχε κερδίσει τον ελληνικό αγώνα, δύο φορές και είχε δύο δεύτερες θέσεις μέσα σε μια πενταετία, από την πρώτη του νίκη εδώ, το 1990. Από την άλλη ο Μάκινεν, ήθελε να κερδίσει το Ακρόπολις και διέθετε και την ομάδα και το αυτοκίνητο εκείνη τη χρονιά για να το καταφέρει.
Το 1996 ο Μάκινεν ήταν επικεφαλής της γενικής κατάταξης στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, κερδίζοντας στη Σουηδία και το Σαφάρι, ενώ είχε εγκαταλείψει στο Ράλι Ινδονησίας. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά τελικά, κέρδισε και τον πρώτο, από τους 4 συνεχόμενους παγκόσμιους τίτλους του. Αυτός ουσιαστικά θα ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος του ΜακΡέι στην Ελλάδα, χωρίς να αφήνουμε τον Σάινθ απέξω, που ήταν μονίμως και μέχρι τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, υπολογίσιμος αντίπαλος.
Θα τους έπιαναν στον ύπνο!
Την ομάδα της Subaru τότε έτρεχε ο Ντείβιντ Λάπγουορθ. Η μέθοδος, που ακολούθησαν για να κερδίσουν το ράλι Ακρόπολις εκείνης της χρονιάς, ήταν και αυτή, που αγαπούσε περισσότερο από όλες ο Κόλιν ΜακΡέι. Τα παιδιά της μπλε ομάδα της Prodrive έπρεπε να αντιδράσουν στην σαρωτική προέλαση του Τόμι Μάκινεν. Πριν μπουν στον αγώνα είχαν μελετήσει πάρα πολύ καλά τις ειδικές διαδρομές και είχαν αποφασίσει που θα έπαιρναν το ρίσκο. Άλλωστε δεν είχαν άλλο όπλο πέρα από τον αιφνιδιασμό, για να αντιμετωπίσουν τον mr Maximum Attack, Τόμι Μάκινεν.
Ο πυρετός στο στρατόπεδο των μπλε, πριν την εκκίνηση της πρώτης ειδικής διαδρομής του αγώνα, ήταν εμφανέστατος. Κανένας, όμως δεν ήξερε τι σκάρωναν. Οι μηχανικοί έβγαλαν, ότι περιττό από το Impreza με στόχο να το ελαφρύνουν. Ο Κόλιν θα έμπαινε στην ειδική διαδρομή της Παναγίας (την πάλαι ποτέ Ευαγγελίστρια) χωρίς τις ρεζέρβες και άλλα πολλά, που τον βάραιναν. Αν ο ΜακΡέι κτυπούσε κάπου το αυτοκίνητό του και είχε κλαταρισμένο ελαστικό, πράγμα διόλου απίθανο για το Ράλι Ακρόπολις, θα έκανε όλη την ειδική χωρίς να μπορεί να το αλλάξει και ουσιαστικά θα έχανε τον αγώνα.
Εκείνο το πρωί πέταξαν τα πάντα από το Subaru. Ο Ρίνγκερ στο τέλος του αγώνα είπε, ότι μέχρι και την τσάντα με τις σημειώσεις των ειδικών διαδρομών άφησε πίσω στο σέρβις για να είναι, όσο πιο ελαφριοί γινόταν. Έπρεπε να μπουν στην πρώτη ειδική διαδρομή σαν πούπουλα και να οδηγήσουν, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Φυσικά αυτός που έτριβε τα χέρια του ήταν ο ΜακΡέι.
Συνήθως του έλεγαν να προσέχει και να αφήνει λιγάκι το πόδι του από το γκάζι, ενώ τώρα; Τώρα θα έκανε αυτό που λάτρευε με τις ευχές της ομάδας του. Η ιδέα των μπλε ήταν πανέξυπνη. Όταν οι υπόλοιποι θα πήγαιναν στην πρώτη ειδική διαδρομή φυλαγμένα ο Κόλιν ΜακΡει θα πήγαινε δίχως αύριο. Το ρίσκο φυσικά ήταν μεγάλο, όσο και η εμπιστοσύνη στις ικανότητες του Κόλιν ΜακΡέι.
Ο Κόλιν πέταξε!
Οι ΜακΡέι – Ρίνγκερ σε αυτή την ειδική έκαναν μια διαφορά από τους άλλους σχεδόν 50 δευτερόλεπτα (48 δευτερόλεπτα, αν θυμάμαι καλά). Ο Σκοτσέζος οδήγησε υποδειγματικά φέρνοντας το impreza αλώβητο στο τέλος της ειδικής διαδρομής και με χρόνο απίστευτο. Δεν ακούμπησε πουθενά το αυτοκίνητό του, σα να οδηγούσε σε ράγες τρένου πέρασε από την ειδική διαδρομή της Παναγίας. Όσες επιθέσεις κι αν έκαναν οι αντίπαλοί του, κυρίως ο Μάκινεν, δεν κατάφεραν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα να καλύψουν αυτή τη διαφορά.
Στο τέλος ο Κόλιν ΜακΡέι κέρδισε τον αγώνα με 50 δευτερόλεπτα διαφορά από τον δεύτερο Τόμι Μάκινεν, όσο περίπου και η διαφορά, που έκανε στην πρώτη ειδική διαδρομή του αγώνα, την Ευαγγελίστρια. Μάλιστα μετά την πρώτη ειδική διαδρομή, που κέρδισε και τέθηκε επικεφαλής του αγώνα έμεινε στην κορυφή του, μέχρι την καρό σημαία. Κέρδισε δηλαδή τον αγώνα, από τη σημαία εκκίνησης έως αυτή του τερματισμού, χωρίς η πρώτη θέση της γενικής να αλλάξει χέρια ούτε μια φορά. Αυτή ήταν η πρώτη επική νίκη του Κόλιν ΜακΡέι επί ελληνικού εδάφους. Από τότε δεν χρειάστηκε να κάνει κάποια ιδιαίτερη κομπίνα για να κερδίσει. Το έκανε άνετα με το μοναδικό του στιλ οδήγησης όχι μία, αλλά ακόμα 4 φορές.
Δεν με νοιάζει, πάω για τίτλο
Όσο για τον Τόμι; Ο Φινλανδός είπε το απίστευτο στο τέλος του αγώνα: “Εξακολουθώ να είμαι πρώτος στη γενική κατάταξη έτσι δεν είναι; Ε, δεν με πειράζει, που κέρδισε ο Κόλιν εδώ”. Όντως ο Φινλανδός στη συνέχεια παρέμεινε πρώτος στο πρωτάθλημα, κερδίζοντας εκείνη τη χρονιά τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο.Στην Ελλάδα πάντως η κομπίνα των μπλε έπιασε και πήραν μια πανάξια νίκη