Γιοστ Καπίτο: ο δεύτερος είναι ο πρώτος χαμένος!

Αυτή η πρόταση είναι γραμμένη σε μια μεταλλική πλακέτα, που είναι πάντα τοποθετημένη στο γραφείο του Γιοστ Καπίτο. Ο Γερμανός, από όποια θέση κι αν πέρασε, κατέκτησε την κορυφή. Θεωρεί χρέος του να φτάνει στην πρώτη θέση.

Ο Καπίτο πίστευε από μικρό παιδί, πως ο νικητής τα παίρνει όλα. Ο ίδιος έχει αναφερθεί στην εφηβική του ηλικία και στους πρώτους του αγώνες και στη διαφορετική αντιμετώπιση, που είχε από τον πατέρα του σε σχέση με τους υπόλοιπους αναβάτες – γιατί ο Καπίτο έτρεχε σε αγώνες με μηχανές. Αυτή η αντιμετώπιση από την πλευρά του πατέρα του, τον έκανε πιο μεθοδικό και τον καθοδήγησε να βλέπει μόνο κορυφή.

Δεν μου μιλούσε για μια εβδομάδα

Ο Γιοστ, όταν αποφάσισε να τρέξει σε αγώνες δεν είχε στο μυαλό του, πως ο μεγαλύτερος του αντίπαλος θα ήταν ο πατέρας του. Του είπε, πως αν θέλει να τρέχει σε αγώνες θα πρέπει να κερδίζει και όχι απλά να συμμετέχει. Η νίκη ήταν για τον πατέρα του νεαρού Γιοστ το ζητούμενο. “Όταν ξεκίνησα του αγώνες είχα αντιπάλους, οι οποίοι είχαν χορηγίες και φρέσκα ελαστικά. Ο κύριος χορηγός τους, ήταν ο πατέρας μου. Αντίθετα εγώ χρησιμοποιούσα μεταχειρισμένα ελαστικά και ήταν όπως καταλαβαίνετε πολύ δύσκολο να κερδίζω. Ωστόσο ο πατέρας μου δεν το ανεχόταν αυτό, ήθελε να κερδίζω. Θυμάμαι, όταν δεν κατάφερνα να πάρω τη νίκη ο πατέρας μου, μου κρατούσε μούτρα. Δεν μου μιλούσε για μια εβδομάδα.

Όταν τελικά αποφάσιζε να μου μιλήσει ξεκινούσε με το: “Ο πρώτος παίρνει τα πάντα. Ο δεύτερος είναι ο πρώτος χαμένος. Αν θέλεις να αγωνίζεσαι η νίκη θα είναι πάντα ο στόχος σου”. Μεγάλωσα με αυτή την προτροπή και η νίκη, όπως αργότερα στη ζωή μου, η επιτυχία ήταν ο στόχος μου. Στο γραφείο μου άλλωστε θα δείτε μια πλακέτα που γράφει “ο δεύτερος είναι ο πρώτος χαμένος”. Την κουβαλώ μαζί μου από τότε που ήμουν φοιτητής στο Πολυτεχνείο και δεν την έχω εγκαταλείψει ποτέ. Θα αναρωτηθείτε, πως ο πατέρας μου απαιτούσε να κερδίζω στους αγώνες που έπαιρνα μέρος.

Μα ο ίδιος έκανε ακριβώς αυτό. Θυμάμαι το 1985 πήραμε μέρος στον επίπονο αγώνα Παρίσι -Ντακάρ. Συμμετείχαμε στην κατηγορία των φορτηγών. Ε, λοιπόν με ένα Unimog και μια ομάδα τεσσάρων ατόμων για σέρβις, κερδίσαμε όλες τις εργοστασιακές ομάδες. Για μένα από τη μια ήταν μια μοναδική εμπειρία να συμμετέχω, ως πλήρωμα με οδηγό τον πατέρα μου. Από την άλλη ήταν πολύ δύσκολο να συμβιώσω για τόσες πολλές μέρες μέσα σε ένα φορτηγό, έχοντας τον πατέρα μου οδηγό και αρχηγό της ομάδας. Στο επόμενο Παρίσι – Ντακάρ, που πήραμε μέρος, δεν ολοκληρώσαμε τον αγώνα για λόγους ασφαλείας. Ο ιδρυτής του αγώνα Τιερί Σαμπίν, μαζί με άλλους τέσσερις, είχε σκοτωθεί, όταν το ελικόπτερο ασφαλείας στο οποίο επέβαιναν έπεσε.

Ο πατέρας μου αμέσως, έθεσε θέμα ασφαλείας, οι οργανωτές δεν τον άκουσαν και αποφάσισε να αποσυρθεί από το ράλι. Σε αυτούς τους αγώνες θυμάμαι, πως είχα ταλαιπωρηθεί πολύ. Γκρίνιαζα, γιατί έχανα τις διακοπές των Χριστουγέννων, μιας και όλες τις μέρες της άδειας μου, έπρεπε να είμαι στο Ντακάρ. Όμως τώρα πια, αναπολώ αυτές τις μέρες με τον πατέρα μου και χαμογελώ. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία ζωής”.

Ετοιμαζόμουν για τη σύνταξη

Ο Καπίτο ήρθε στην ομάδα της Williams σε μια στιγμή, που σκεπτόταν να συνταξιοδοτηθεί. Ο ίδιος είχε εμπειρία από τα πάντοκς και τις ομάδες της F1, μιας και υπήρξε στέλεχος της Sauber F1, ενώ όταν έφυγε από τη Volkswagen ο Ρον Ντένις τον ήθελε επικεφαλής της McLaren. O Nτένις, όμως έφυγε από την ενεργό δράση, οπότε και ο Καπίτο, που ήταν ό άνθρωπός του στη βρετανική ομάδα, δεν συνέχισε.

Τη Williams ο Καπίτο την είδε σαν μια ακόμα δυνατή πρόκληση. Θα είχε ενδιαφέρον να πάρει μια ομάδα από τον πάτο της βαθμολογίας και να την ανεβάσει στην κορυφή. Γιατί, με τίποτα λιγότερο δεν θα συμβιβαζόταν ο Γερμανός. Όμως, πέρσι ο Καπίτο έφυγε από την ομάδα της Williams F1, στην οποία ήταν γενικός διευθυντής. Τα αποτελέσματα της δουλειάς του στην ομάδα τα βλέπουμε φέτος. Δεν ξέρουμε, αν ο Καπίτο θα κατάφερνε να βγάλει από τις τελευταίες θέσεις την ομάδα και να την ανεβάσει μεταξύ των κορυφαίων ομάδων, όπως της αξίζει να είναι, όμως έβαλε τα πρώτα γερά θεμέλια για την επιστροφή στις επιτυχίες.