Το Ράλι Ακρόπολις και οι Aφοί Καλαφάτη

Το σύγχρονο WRC απαιτεί λίγες και επαναλαμβανόμενες ειδικές διαδρομές. Οτιδήποτε άλλο, δεν “περνάει” από έγκριση. Οι παλιοί καλοί αγώνες, όπως θέλουν να λένε οι φίλοι του σπορ, έχουν χαθεί και δύσκολα θα επανέλθουν. Τις χρυσές εποχές του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι – πυλώνας του οποίου ήταν ανέκαθεν το Ράλι Ακρόπολις – ο αγώνας είχε 25 διαφορετικές ειδικές την ημέρα, ενώ ο σύγχρονος αγώνας, ούτε καν πλησιάζει σε αυτόν τον αριθμό. Συνήθως είναι 3 ειδικές διαδρομές, καμιά φορά και 4, επαναλαμβανόμενες. Ο αγώνας από μαραθώνιος έχει γίνει σπριντ και ο νικητής μπορεί να κριθεί για κάποια δέκατα του δευτερολέπτου, ενώ παλιότερα κρινόταν σε λεπτά.

Τα “μουλάρια” αλώνιζαν στα ένδοξα βουνά μας!

Όταν θεσπίστηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι – αρχικά των κατασκευαστών το 1973 και μετά των Οδηγών το 1979, οι ανάγκες άλλαξαν. Οι οδηγοί πλέον, συμμετείχαν ως εργοστασιακοί. Ήταν επαγγελματίες και οι ομάδες, τους πλήρωναν αδρά για να οδηγήσουν τα αυτοκίνητά τους. Τότε οι δοκιμές για τον κάθε αγώνα, μπορεί να διαρκούσαν και ένα μήνα. Φανταστείτε για ένα ολόκληρο μήνα τους θεούς να αλωνίζουν τα ελληνικά βουνά με αγωνιστικά αυτοκίνητα. Γιατί τότε, τα περίφημα “μουλάρια”, με τα οποία έκαναν δοκιμές, ήταν καθαρόαιμα αγωνιστικά- μέχρι και ίδια χρώματα και αυτοκόλλητα χορηγών είχαν με τα αγωνιστικά, που συμμετείχαν στον αγώνα.

Εκείνη την εποχή οδηγοί όπως, ο Βάτανεν, η Μουτόν, ο Μπλόμκβιστ, ο Βάλντεγκαρντ, ο Ρερλ, ο Μίκολα, ο Άλεν γνώριζαν το κάθε ταβερνάκι και καφενεδάκι σε χωριά, που οι περισσότεροι από εμάς, από τύχη θα βρεθούμε όπως, η Συκέα, η ιστορική Αρτοτίνα ή η Γραμμένη Οξιά. Οι κάτοικοι των περιοχών, από όπου περνούσε το ράλι, γνώριζαν “τους θεούς” με το μικρό τους όνομα. Σε αυτά τα ταβερνάκια σταματούσαν να φάνε ή να πιουν ένα καφέ. Η γιορτή του Ράλι Ακρόπολις, ξεκινούσε από την Άνοιξη με τις δοκιμές των θεών και διαρκούσε πολλές ημέρες.

Ο θείος των θεών, Ανδρέας Καλαφάτης!

Η βάση των ομάδων ήταν ένα ξενοδοχείο στην άκρη της Ιτέας. Η περιοχή ήταν ιδανική για ορμητήριο των οδηγών και των ομάδων. Μετά από τις επίπονες δοκιμές τους, μέσα στη ζέστη ή τα ξαφνικά μπουρίνια εκείνης της εποχής το ξενοδοχείο στην Ιτέα, με την παραλία να απλώνεται μπροστά του και μακριά από τη βουή της πόλης, ήταν όαση για τους θεούς. Οι ιδιοκτήτες του ήταν δυο αδέρφια και το όνομα του ξενοδοχείου άλλωστε αυτό είναι, Αδερφοί Καλαφάτη. Ο Ανδρέας Καλαφάτης ήταν ο αγαπημένος των πληρωμάτων του παγκοσμίου. Από τα χέρια του πέρασαν γενιές και γενιές οδηγών και συνοδηγών. Από τον Ρερλ και τον Βάλντεγκαρντ, μέχρι τον Κάνκουνεν, τον Οζιέ και τον Λεμπ. Όλοι τους ξέρουν τον Ανδρέα και τον νοιώθουν, σαν ένα θείο τους, που μένει στην Ελλάδα και με χαρά θα πάνε να τον δουν. Ο Ανδρέας έχει να διηγηθεί άπειρες ιστορίες με τα καμώματα των οδηγών, τις ιδιαιτερότητες τους, τις αγωνίες και τις προτιμήσεις τους. Ολόκληρους τόμους, μπορεί κανείς να γράψει, από τις διηγήσεις του. Μια βόλτα την εποχή των δοκιμών στο ξενοδοχείο στην άκρη της Ιτέας, θα σε πήγαινε αυτόματα σε ένα κόσμο μαγικό με όλα τα αγωνιστικά των θεών απλωμένα μπροστά στο προαύλιό του.

“Καφενείο-ταβέρνα”.

Ο αγώνας πλέον έχει μικρύνει και οι δοκιμές είναι αναγνωρίσεις προγραμματισμένες σε συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Οι κάτοικοι των περιοχών, από όπου περνά ο αγώνας, δεν γνωρίζουν τους οδηγούς, ούτε σαν φυσιογνωμίες, πόσο μάλλον με τα μικρά τους ονόματα. Οι ίδιοι οι οδηγοί παραπονιούνται, πως δεν έχουν καθόλου χρόνο. Δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο, πόσο μάλλον για ένα καφέ στο “καφενείο-ταβέρνα” του χωριού, από όπου περνά η ειδική διαδρομή κι ας την περνούν από δυο φορές.