Απίστευτο εύρημα: Το Peugeot 205 Rallye που περίμενε αυτόν που θα το εκτιμήσει

Καθόταν εκεί σκονισμένο και ξεχασμένο, μέσα σε μια ερειπωμένη ετοιμόρροπη αποθήκη, δίπλα σε ένα αγροτόσπιτο κάπου έξω από τα Τρίκαλα. Ο ιδιοκτήτης του είχε αποδημήσει εις Κύριον πριν 10 χρόνια και η γυναίκα του ζωσμένη από τις καθημερινές σκοτούρες της επιβίωσης και του μόχθου, το είχε ξεχάσει εκεί μέσα, μαζί με τους ιστούς από τις αράχνες και τα σκόρπια πράγματα από εργαλεία, αξίνες και λάστιχα ποτίσματος. Δεν ήξερε η γυναίκα τι «θησαυρό» έκρυβε η αποθήκη.

Για εκείνη ήταν ένα παλιό Πεζώ, που κάποια στιγμή έπρεπε να ξεφορτωθεί αλλά χρόνια τώρα το αμελούσε, καθώς η ίδια ούτε οδηγούσε, ούτε της άρεσε, ούτε ήθελε να μάθει. Άλλωστε δεν ευχαριστήθηκε με αυτό το αμάξι ήρεμες βόλτες με τον συγχωρεμένο, αφού εκείνος του είχε φορέσει από την αρχή μέσα, σίδερα (ρολ μπάρ), δύο πλαστικές σκάφες για καθίσματα, πυρόσβεση και όργανα, ενώ το αμάξι έτριζε από την εξάτμιση που κροτάλιζε πονώντας σου τα αυτιά και η σκληρή ανάρτηση σου έφερνε το στομάχι στο στόμα.

Πόσες φορές του έλεγε να το δώσει να πάει στην ευχή και να πάρει μια κούρσα μια «Μερσεντέ» ναναι άρχοντες και να «πουλάνε» και εκείνοι μούρη στην πλατεία δίπλα από το καφενείο του χωριού. Εκείνος μόλις άκουγε τέτοια, αλαφιαζόταν και μόνο που δεν την έδερνε.

Ήξερε ο «βλάχος» τι είχε στα χέρια του και ήξερε ότι το ραλλάκι τούκανε πάντα όλα τα γούστα. Το λάτρευε!

Δεν έπαιρνε ο συγχωρεμένος την δημοσιά με τον παλιό άσφαλτο για να πάει στη πόλη για ψώνια και για δουλειές, αλλά τον παλιό πίσω δρόμο του χωριού, με τις κατηφόρες, τις πολλές στροφές, τις φουρκέτες, τα γαρμπίλια και τα χώματα.

Του άρεσε να παίζει, να ντριφτάρει με το χειρόφρενο και να σηκώνει σκόνη. Είχε πουλήσει ένα ποτιστικό χωράφι το ’89 ο συγχωρεμένος ο Παναής, για να αγοράσει το «καμάρι» του, τον ράλλο του, που «χαλβάδιαζε» από καιρό μέσα από τα περιοδικά!

Είχε αποστηθίσει σαν νερό ο Παναής, αυτά που έγραφαν τότε όλα τα περιοδικά της εποχής («γυμνό» από εξοπλισμό, παράθυρα με μανιβέλες, τιμόνι χωρίς υποβοήθηση, σιδερένιες ζάντες στο λευκό και ένας κινητήρας «πιστόλι».

Στο 205 Rallye έκανε ντεμπούτο ο 1.300άρης TU, ενώ τα 103 άλογα του στις 6.800 σ.α.λ., είχαν να κινήσουν μόλις 794 κιλά και συνεργάζονταν ιδανικά με ένα «κοντό» 5άρι. Κατά συνέπεια, τα 100 χλμ./ώρα από στάση έρχονταν σε 9,6 δλ. και η τελική έφτανε τα 190 χλμ./ώρα.

Επιδόσεις που συνοδεύονταν από αμεσότατη οδική συμπεριφορά και μεταφορά της ταχύτητας που ανέπτυσσε στην ευθεία, σχεδόν αυτούσια στις στροφές. Αυτά όλα, τον έκαναν να ερωτευθεί σφόδρα τον Γάλλο και να τον παραγγείλει στην Λάιον Ελλάς σε χρόνο dt. Τρελός με τους αγώνες, τα έβλεπε και από κοντά τα ραλάκια στην ανάβαση της Πορταριάς, αγώνα που δεν έχανε ποτέ.

Όμως παρόλο που το θελε πολύ ο Παναής, δεν τολμούσε να βγάλει την πολυπόθητη «λιζάνς», την αγωνιστική άδεια δηλαδή, που θα του επέτρεπε να βάλει τον ράλλο του στην «αρένα».

Η κυρά Ανθούλα που τα φοβότανε όλα αυτά, τον είχε απειλήσει ότι θα τον χώριζε! Ο χρόνος περνούσε μονότονα στο χωριό για την Ανθούλα, μέχρι που ένα πρωί του Αυγούστου, σταμάτησε έξω απο το σπίτι, μια κόκκινη κούρσα, άνοιξε η πόρτα και κατέβηκε από μέσα ένας νεαρός με μπερδεμένα μακριά μαλλιά και μούσια.

Ήταν ο Σώτος, ο ανιψιός του μακαρίτη, που είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές του σαν μηχανολόγος μετά από 6 χρόνια στην Αγγλία και γύρισε στο χωριό να δει συγγενείς και γνωστούς. Χάρηκε η κυρά Ανθούλα, τον τρατάρισε Ελληνικό καφέ στη χόβολη και λιχουδιές δικές της και πίτες χωριάτικες και νερατζάκι γλυκό. Τα λέγανε για ώρες, μέχρι που ήρθε η κουβέντα για τον ξεχασμένο στην αποθήκη «ράλο» του θείου του.

–Πάμε να σου δείξω του είπε, θέλω να με βοηθήσεις να το δώσω, μου πιάνει το χώρο και δεν έχω την άκρη εδω στο χωριό για να βρω κάποιον να το πουλήσω.

Η βαριά ξύλινη πόρτα της παλιάς αποθήκης άνοιξε τρίζοντας, αποκαλύπτοντας στο Αυγουστιάτικο φως την θρυλική μούρη του σκονισμένου λευκού 205, με τα χρώματα του πολέμου στις γρίλιες της μάσκας. Κόκκινες, κίτρινες θαλασσί και μπλέ λωρίδες με κλήση στο πλάι, τα αγωνιστικά χρώματα της Peugeot.

Ο Σώτος το κοιτούσε αποσβολωμένος, ακίνητος, μουδιασμένος από μια πρωτόγονη έκσταση! Έμεινε έτσι άλαλος δυο λεπτά, μετά έκανε ένα γύρο το αυτοκίνητο και στη συνέχεια άνοιξε διστακτικά και με σεβασμό, την πόρτα του οδηγού!

Η άσχημη μυρωδιά του εσωτερικού από την εγκατάλειψη, δεν τον πτόησε καθόλου, ήδη το μυαλό του ταξίδευε να οδηγάει τον ράλο στο βουνό. –Τι έγινε παιδί μου Σώτο γιατί δεν μιλάς; του είπε παραξενεμένη η θεία Ανθούλα. –Θα σου πω σε λίγο θειά της απάντησε κοφτά και αφηρημένα.

Στη συνέχεια άνοιξε το καπό και μόλις είδε τα δύο διπλά 40άρια της Weber, κόντεψε να κλάψει.
–Τα κλειδιά τάχεις θειά ή τάχασες;

–Τάχω παιδί μου, του απάντησε απορημένη η θεία!

–Λοιπόν θεία το αμάξι το πούλησες, γυρνάει και της λέει με μάτια που πέταγαν σπίθες απο χαρά. Αύριο θα σου φέρω 10 χιλιάρικα και θα πάμε σε δικηγόρο να κάνουμε τα χαρτιά! Ντάξει θειά;

–Εντάξει γιέ μου, δεν ήξερα ότι κάνει τόσο αυτό το μαραφέτι που μου τρώγε όλο το χώρο εδώ μέσα…

–Αυτό το «μαραφέτι» θειά, που σου άφησε ο θείος «προίκα», είναι ένα γνήσιο πεζώ ραλλύ και με αυτά τα λεφτά από αύριο, εσύ θα κλείσεις κάποιες «τρύπες» και εγώ θα κλείσω στην καρδιά μου αυτόν τον έρωτα που ήρθε σε μένα κεραυνοβόλα!