Το πρώτο αυτοκίνητο που αγάπησα!

Είναι δύσκολο να επιλέξω απο τα αυτοκίνητα που πέρασαν στη ζωή μου, εκείνο το ένα,το ξεχωριστό, που με έκανε πάντα να χαμογελάω χωρίς λόγο!

Και μιλάω βέβαια, για τα προσωπικά μου αυτοκίνητα που οδηγούσα καθημερινά και όχι για τα εκατοντάδες αυτοκίνητα, που οδήγησα κάνοντας δοκιμές ή συγκριτικά τεστ, όλα αυτά τα χρόνια που είμαι συντάκτης αυτοκινήτου.

Ενώ θα έπρεπε να κάνω την επιλογή με κριτήρια τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους, τις αποδόσεις των κινητήρων τους, την αξιοπιστία τους, την ποιότητα κύλισης και κατασκευής, την οδική τους συμπεριφορά, τις ανέσεις στο ταξίδι, την κατανάλωση, την ακαμψία του αμαξώματος, την ασφάλεια και όλα αυτά τα χρήσιμα τετριμμένα, που εμείς οι δημοσιογράφοι του ειδικού τύπου τηρούμε ευλαβικά στα τέστ ενός νέου μοντέλου, στην περίπτωση μου, την ώρα που γράφονταν αυτό το άρθρο, αυτό δεν έγινε ποτέ!

Και δεν έγινε, γιατί γυρνώντας την μνήμη μου αρκετά πίσω, η βόλτα στο παρελθόν είχε μόνο ένα όνομα, μια μάρκα, ένα μοντέλο που πάντα αφύπνιζε την κρυμμένη μου αδρεναλίνη περισσότερο, αλλά ένας λόγος ακόμα ήταν η ηδονή που σου έδινε οδηγώντας το. Αυτό το μοντέλο, είχε αρκετούς δυναμικούς αντίπαλους σφετεριστές, οι οποίοι θα έδιναν μάχη εκ του συστάδην για την πρώτη θέση στην καρδιά μου.

Ορισμένοι απο αυτούς, είχαν το ειδικό βάρος και την υπεραξία για να το πετύχουν, όπως ισχυρή ιπποδύναμη, αποδεκτή οδική συμπεριφορά, καλό όνομα και ενθουσιώδεις επιδόσεις. Να θυμηθώ λοιπόν το γαλάζιο μεταλλικό Autobianchi Abarth με τα 70 εργοστασιακά άλογα, το τραχύ δίλιτρο μεταλλικό μπλέ Bmw 2002 ti με τα δύο διπλά 45άρια της Weber και τους 120 ίππους, το λευκό “πυραυλάκι” Peugeot 106 rallye με τα εργοστασιακά 100 άλογα, το βυσσινί 1300άρι Fiat Uno turbo που ξεφτίλιζε τα μπροστινά λάστιχα με 102 ονομαστικούς ίππους, αλλά και το “πολύ” 1600άρι Honda Civic V-tec με τα 150 εργοστασιακά άλογα, που στην πορεία με φίλτρο, πρόγραμμα και εξάτμιση έφτασε τα 167!

Υπήρξαν και άλλα αυτοκίνητα στην οικογένεια, λιγότερο φανταιζί που δεν διέθεταν αυτό το κάτι περισσότερο σπορτίβ όπως τα παραπάνω και υπήρξαν τίμια και αξιόπιστα “εργαλεία” μεταφοράς.

Red passion!

Ο έρωτας όμως είχε το χρώμα του πάθους! Τι άλλο απο το κόκκινο της φωτιάς και αυτό άκουγε στο όνομα Peugeot 205 1.6 Gti! Ένα χαρισματικό δίθυρο χάτσμπακ, με μόλις 115 άλογα “μαμά”, 15άρηδες τροχούς αλουμινίου της Peugeot με ελαστικά 195/55, ανάρτηση κίτρινη της ΚΟΝΙ, φρένα με αεριζόμενους δίσκους μπροστά και ταμπούρα πίσω (στο μοντέλο 1.9 υπήρχαν δίσκοι και πίσω), εξάτμιση της Sebring και μπάκετ καθίσματα απο το εργοστάσιο. Το αυτοκίνητο ήταν χρονολογίας του 1988 και στην κατοχή μου ήρθε σαν καλό μεταχειρισμένο το 1990. Το αυτοκίνητο με όλη την πραγματική σημασία της λέξης, το “φορούσες”, γινόταν ένα κομμάτι με τον χειριστή του.

Έστριβε με την σκέψη με το σαφέστατο και “κοφτερό” τιμόνι του, ενώ γνώριζες κάθε δευτερόλεπτο που πατάνε οι μπροστινοί τροχοί. Δίχως χαζοσπινιαρίσματα στο εξωτερικό της στροφής, ο εμπνευσμένος σχεδιασμός στην γεωμετρία της ανάρτησης με τα τριγωνικά ψαλίδια απο το εργοστάσιο, μαζί με το “ζυγισμένο” πλαίσιο και τις χοντρές ράβδους στρέψης πίσω, έβαζαν όλη την δύναμη των 115 ίππων στο δρόμο, αποτελώντας σημείο αναφοράς τόσο στο τράξιον όσο και στο στρίψιμο για τον συναγωνισμό της εποχής του. (VW Golf Gti, Opel Kadett Gsi, Renault 5 Gt, Fiat Uno turbo ie, κλπ).

Η απίστευτα ακαριαία απόκριση στο γκάζι απο τον 8βάλβιδο ροπάτο 1600άρη κινητήρα, μαζί με την σχετικά “κοντή” κλιμάκωση απο το 5άρι σασμάν αλλά και τα 860 κιλά του αμαξώματος, έκανε το αυτοκίνητο να δείχνει μεγαλύτερο σε ιπποδύναμη και να γράφει καλούς χρόνους τόσο απο στάση όσο και στις ενδιάμεσες ρεμπρίζ, με το ταχύμετρο να 200αρίζει άνετα στην ευθεία! Είχες 5η και κοιτούσες καμμιά φορά μήπως απο λάθος είχες ξεχάσει μέσα την 4η.!! Έβλεπες ότι ο κινητήρας ζητούσε άλλη μια ταχύτητα επάνω!

Πόσα ταξίδια έκανα απο την Πελοπόννησο μέχρι και την Μακεδονία, τι κόντρες τότε στη “Βούτα”, πόσες περιπλανήσεις στα βουνά όπου οι φιδίσιοι δρόμοι ήταν το στοιχείο του, τι διακοπές το καλοκαίρι με την οικογένεια, πόσες δεξιοτεχνίες κέρδισε στην “αρένα”… Και όλα αυτά στα 2 χρόνια που το κράτησα, το αυτοκίνητο δεν έκανε “κιχ”!

Άλλαξα μόνο προαιρετικά μόλις το πήρα, ένα σετ ιμάντα χρονισμού για τον φόβο των Ιουδαίων. Ένα αυτοκίνητο overall, που άναβε τα φώτα στον συναγωνισμό της εποχής του, καθώς τα είχε όλα πάνω απο τον μέσο όρο και το πιο σημαντικό: Μοίραζε μεγάλα και πλατιά χαμόγελα στους ιδιοκτήτες του! Αξιζε η αγορά του; ΝΑΙ! Μετάνιωσα που το πούλησα; ΝΑΙ! Θατο ξαναπαιρνα; ΝΑΙ!