Τρόμος στην άμμο!

Είναι στιγμές που αναπολείς ευχάριστα το παρελθόν, όταν μέσα απο αυτό βίωσες κάποτε εκτός πλάνου απροσδόκητες δυσκολίες, οι οποίες σε βοήθησαν να γίνεις καλύτερος στην προκειμένη περίπτωση οδηγός. Ένα γεγονός λοιπόν, κατάφερε να με διδάξει στη πράξη να είμαι περισσότερο προσεκτικός έτσι ώστε να προβλέπω έγκαιρα τις κακοτοπιές.

Ητανε Κυριακή πρωί θυμάμαι, καλοκαιράκι τέλη του Ιούλη του 1981. Η ζέστη στο ζενίθ, η Αθήνα “έβραζε” το ίδιο και τα 18 μου χρόνια. Τα κλιματιστικά ελάχιστα εκείνη την εποχή, παντού ανεμιστήρες, μόνη διέξοδος και μονόδρομος η κοντινότερη θάλασσα. Αντανακλαστικά παίρνω τηλέφωνο το Μαράκι, την αρραβωνιάρα και μετέπειτα γυναίκα των παιδιών μου και της λέω κοφτά: “βάλε μαγιό πάρε πετσέτες και σε μισή ώρα θα είμαι κάτω απο την πολυκατοικία σου”. Άλλο που δεν ήθελε! Έτσι μετά απο λίγο, βρεθήκαμε στο δρόμο με κατεύθυνση την Λεωφόρο Ποσειδώνος για την “κοπάνα” της ημέρας! Το κέφι μας όμως κόπηκε μαχαίρι, όταν είδαμε στο ύψος του Αλίμου, ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα απο αυτοκίνητα και οδηγούς που απλά είχαν σκεφτεί όπως εμείς… Μια βουτιά σε Βούλα, Βάρκιζα, Σαρωνίδα, Λαγονήσι ακόμα και στο Σούνιο, ήταν για όλους, μια must δροσερή επιλογή και μια απόδραση απο την τσιμεντούπολη. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τα σχέδια μας άλλαξαν σε χρόνο dt και έκανα αναστροφή για την εθνική οδό, με προορισμό την κατάφυτη απο πεύκα τότε παραλία του Σχοινιά δίπλα στον Μαραθώνα. Η εν λόγω παραλία όπως θα γνωρίζουν οι περισσότεροι, έχει πολύ μεγάλη έκταση, ίσως τη μεγαλύτερη στην Αττική, και βρίσκεται κυριολεκτικά στην άκρη ενός κατάφυτου πευκοδάσους, του οποίου τα δέντρα φθάνουν σχεδόν μέχρι την θάλασσα.

Έρωτας το ζαχαρί σκαθάρι

Να πώ ότι δεν είχαν κλείσει δυο μήνες απο την ημέρα που πήρα το δίπλωμα και στο καπάκι ο αείμνηστος πατέρας, μου είχε κάνει δώρο έναν καλομεταχειρισμένο “ζαχαρί” σκαραβαίο, για τα πρώτα μου χιλιόμετρα σαν νέος οδηγός! Το γυάλισα, του έβαλα νέες ταπετσαρίες, του άλλαξα τιμόνι με άλλο “αγωνιστικό”, του έριξα εξάτμιση σπορτίβικη της  Ansa, “κότσαρα”φαρδύτερα ζαντολάστιχα και “πιονεράκι” ραδιοκασετόφωνο με δύο ηχεία “θηρία” της Boss και καμάρωνα σαν “γύφτικο σκεπάρνι” και ας είχα μόνο 36 άλογα στη ρόδα! “Καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω”, μου έλεγε κοροιδευτικά ο πατέρας, βλέποντας την καλλωπιστική σπουδή που είχα για το πρώτο μου αυτοκίνητο.

Κινούμενη άμμος

Διανύοντας σβέλτα τα 50 χιλιόμετρα μέχρι τον Σχοινιά, περίπου μια ώρα μετά, φτάσαμε στην απίστευτη τότε  παραλία, η οποία παραδόξως στο σημείο που διαλέξαμε εκείνο το πρωί, δεν είχε καθόλου κόσμο. Όμως η απειρία και ο ενθουσιασμός μαζί με την άγνοια κινδύνου της ηλικίας, έφεραν την καταστροφή. Χωρίς να το σκεφτώ πάρκαρα το σκαθάρι μέσα στην αμμο, κοντά 15-20 μέτρα απο την θάλασσα ανάμεσα στα πελώρια πεύκα, για να είναι στη σκιά… Που να ήξερα τι θα τραβούσα λίγο πιο μετά. Αφού κάναμε το μπανάκι μας, κάψαμε τα κορμιά μας και ήπιαμε τα μπυρόνια που είχαμε μαζί μέσα σε μια σακούλα με τον παγο και καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει, τα μαζέψαμε να γυρίσουμε στην Αθήνα. Γυρνώντας την μίζα και κουμπώνοντας την όπισθεν για να φύγω, με την πρώτη γκαζιά κατάλαβα τι με περίμενε. Οι τροχοί “σκάβανε” χαιρέκακα την παχιά και λεπτή άμμο και εγω με κρύο ιδρώτα να με λούζει, αντι να αφήσω το γκάζι το πατούσα περισσότερο, με αποτέλεσμα το αμάξι να βυθίζεται πιο βαθιά στην αμμο. Το ίδιο και με την πρώτη ταχύτητα…Οι πίσω τροχοί είχαν σκεπαστεί μέχρι την μέση με άμμο και κάθε προσπάθεια να ξεκολλήσω ήταν μάταιη. Εν τω μεταξύ, ούτε οδική ασφάλεια είχα φροντίσει να βάλω στο αυτοκίνητο για να περιμενω τυχόν βοήθεια. Κινητά δεν υπήρχαν εκέινη την εποχή. Ο απόλυτος τρόμος… στο ηλιοβασίλεμα. Μετά απο μισό πακέτο τσιγάρα, αποφάσισα να βγώ μετα πόδια στο δρόμο, μπας και βρω κάποια βοήθεια απο οπουδήποτε. Για καλή μου τύχη, μετά απο κανα τέταρτο πέρασε ένα μεγάλο μαύρο αγροτικό Datsun King Kab, με έναν ηλιοκαμένο κύριο που έμενε εκει κοντά και είχε την ηλικία του πατέρα μου. Τον σταμάτησα, του είπα τι έχει συμβεί, χαμογέλασε και γαλήνια μου λέει: θα σε βγάλω, πάω σπίτι να φέρω οτι χρειάζεται και να με περιμένεις εδώ στο ιδιο σημείο. Πράγματι ο σωτήρας μου επέστρεψε μετά απο 10 λεπτά με ένα φτιάρι και μπόλικα ισια μαδέρια οικοδομής στην καρότσα. Πήγαμε λοιπόν στο αμάξι και εκεί έσκαψε πίσω απο τις πίσω ροδες του αυτοκινητου δύο μεγάλα φαρδιά αυλάκια και τοποθέτησε και απο τις δυο πλευρές των τροχών τα μαδέρια, το ένα κολλητά με το άλλο, κάνοντας ένα ξύλινο διάδρομο μέχρι το βατό μέρος του χωματόδρομου, χτυπώντας τα ελαφρά να κάτσουν καλά στην αμμο. “Βάλε μπρός” μου είπε χαμογελαστά και με σταθερό γκάζι και ίσιο τιμόνι κανε όπισθεν, χωρις να σταματήσεις. Έτσι και έκανα και το επόμενο λεπτό ήμουνα έξω απο την τρομακτική αμμοπαγίδα της παραλίας. Τον ευχαρίστησα εγκάρδια, του έδωσα μια κρύα μπύρα που μας έιχε απομείνει και βάλαμε ρότα για την επιστροφή στην Αθήνα. Το πάθημα έγινε ένα  σπουδαίο μάθημα δίχως ημερομηνία λήξης!