Leonardo Fioravanti: ο άνθρωπος που ζωγράφιζε Ferrari

Ο Λεονάρντο Φιοραβάντι, ο οποίος γεννήθηκε το 1938 στο Μιλάνο, είναι ένας διάσημος Ιταλός σχεδιαστής αυτοκινήτων, διευθύνων σύμβουλος και ιδρυτής πλέον της Fioravanti, έχοντας περάσει 24 χρόνια στην Pininfarina, στη συνέχεια στη Ferrari, αφού είναι ο «δράστης» για μερικές από τις πιο εμβληματικές Ferrari στην ιστορία της αυτοκίνησης!

Πριν από λίγο καιρό, έδωσε μια συνέντευξη στον Davide Cironi, στην οποία μεταξύ άλλων είπε αυτά:

«Η αρχή έγινε επίσημα στην τρίτη δημοτικού, όταν ήμουν 7 χρονών σε ένα διαγωνισμό ζωγραφικής, όπου μας έβαλαν ένα αντικείμενο στο θρανίο και έπρεπε να το σχεδιάσουμε. Τελείωσα πριν απο όλους και μου είπαν “το φωτογράφισες” ! Φυσικά κέρδισα τον διαγωνισμό. Στη συνέχεια μέχρι τα 10 μου χρόνια, το πάθος μου αφορούσε τα μεταφορικά μέσα γενικά, στην στεριά, στον ουρανό και στη θάλασσα.

Έτσι άρχισα να σκιτσάρω αυτοκίνητα, βάρκες, πλοία και αεροπλάνα. Όταν οι γονείς μου ανακάλυψαν ότι αντί να διαβάζω σκιτσάριζα, με αποκάλεσαν “φουκαρά” και θυμωμένοι μου πήραν όλα τα σχέδια και τα μολύβια μου. Αργότερα όταν η εταιρεία Pininfarina με φώναξε για συνεργασία, οι γονείς μου, μου έδωσαν τρία κιβώτια που μου είχαν κατασχέσει, με όλα τα σχέδια μου μέσα. Έτσι κάπως ξεκίνησε η ιστορία μου.

Σκεφτόμουν πράγματα και προσπαθούσα να τα φανταστώ με το μολύβι στο χέρι. Ο πατέρας μου εκείνη την εποχή είχε ένα Fiat 1100 και ένα Topolino. Τότε επίσης οι καλές οικογένειες έβαζαν τα παιδιά τους να σπουδάζουν πιάνο και η δική μου έκανε το ίδιο με εμένα, αλλά εγώ έκανα εξάσκηση με τα πεντάλ του πιάνου, σαν να ήταν συμπλέκτης και γκάζι. Το Topolino λοιπόν, είχε ένα κλειδί που ήταν σαν καρφί. Έτσι όταν ο πατέρας μου κοιμόταν, πήγαινα στο κομοδίνο και έπαιρνα το κλειδί. Κατόπιν κατέβαινα κάτω απο το σπίτι και έκανα το γύρο του τετραγώνου.

Μια μέρα μου είπε: αν θές να μάθεις να οδηγείς ας πάμε μαζί. Έκατσα δίπλα του και στη συνέχεια μου είπε: ώρα να προσπαθήσεις και εσύ. “Χριστέ μου εσύ ξέρεις να οδηγάς” είπε στη συνέχεια ξαφνιασμένος. Τα βράδια που ακολούθησαν, έκλεβα το αυτοκίνητο και έβγαινα στον επαρχιακό δρόμο για να μάθω να το πηγαίνω πιο γρήγορα. Μετά πέρασα στο πολυτεχνείο, όπου σπούδασα μηχανικός.

Εκεί έμαθα για τον συντελεστή τριβής, ο οποίος εξαρτάται απο την κατάσταση του δρόμου και το είδος της επιφάνειας επαφής. Δηλαδή όσο πιο καλό συντελεστή τριβής έχεις, τόσο πιο γρήγορα μπορείς να πας στις στροφές. Αυτό με ώθησε να μπω στους αγώνες με την οικονομική βοήθεια μερικών φίλων, ξεκινώντας με ένα Fiat 500, στην συνέχεια με το 1100 και μια μέρα σε έναν διεθνή αγώνα στην Μόντσα ήρθα δεύτερος. Τότε κάποιος απο την κερκίδα, τηλεφώνησε στον πατέρα μου και του λέει: ξέρεις ο γιος σου ήρθε δεύτερος στην Μόντσα. Αυτό, γιατί κανείς απο τους δικούς μου δεν γνώριζε ότι τρέχω σε αγώνες.

Ο πατέρας μου αφού κατάλαβε το πάθος μου είπε: εντάξει συνέχισε να τρέχεις αλλά να είσαι προσεκτικός. Απο κει και πέρα στη συνέχεια πέρασα στις Alfa Romeo και μετέπειτα στις Lancia με ενδιάμεσα τις Ferrari και την F40, που ήταν ένα δύστροπο αυτοκίνητο, επειδή εκείνη την εποχή το τούρμπο υστερούσε αρκετά σε σχέση με την πραγματική αύξηση της ισχύος. Τον καιρό εκείνο, η F40 είχε επιτάχυνση που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς άλλος.

Θυμάμαι ότι δοκίμασα στο Φιοράνο τα πρώτα τα λεγόμενα Evo και στον πρώτο γύρο σπρώχνοντας άλλαξα άθελά μου ταχύτητα, επειδή η επιτάχυνση ήταν τόσο ισχυρή. Είπα λοιπόν στους υπεύθυνους της ομάδας: σε σχέση με την evoluzione, η GTO είναι ένα ποδήλατο! Η πρώτη Ferrari που σχεδίασα ήταν απο τον οίκο Pinifarina το 1964. Ήταν η 250 Le Mans speciale. Υπήρξε ένας Αμερικάνος, που αφού είδε το αγωνιστικό, το ήθελε πιο τουριστικό για τον δρόμο. Τότε εγω ως αεροδυναμικός, επειδή σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός, επιμήκυνα το ρύγχος και άλλαξα την ουρά με μια διαφορετική αεροτομή.

Στην συνέχεια ήταν η ιστορία της Ferrari Dino. O Commendatore της εταιρείας ήταν κατά των αυτοκινήτων με τον κινητήρα στη μέση για χρήση δρόμου. Η Ferrari μετά μας χάρισε ένα σασί απο την Dino 206 Sp που έτρεχε στους αγώνες. Τα πάντα αποσυναρμολογήθηκαν και ο Brovarone μαζί με μένα, σχεδίασε ένα πολύ χαμηλό αυτοκίνητο. Είπα στην ομάδα, γιατι δεν φτιάχνουμε ένα αυτοκίνητο με τον κινητήρα εγκάρσια αντι για διαμήκη ώστε να είναι πιο συμπαγές και πιο σπορτίφ και όλοι συμφώνησαν. Το 206 που σχεδίασα και μπήκε στην παραγωγή αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία. Σειρά είχε η Daytona ενώ συνολικά σχεδίασα προσωπικά 11 Ferrari.

Στα σχέδια μου ήθελα πάντα τους τροχούς να είναι όσο γίνεται πιο έξω, όπως αρμόζει σε μια Ferrari. Το 365 Gt 2+2 που σχεδίασα, έμεινε για 18 χρόνια στην αγορά, περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη Ferrari και αυτό γιατί μπορούσαν πλέον να κάτσουν πίσω δυο ενήλικες και όχι μόνο μικρά παιδιά. Η 208 GTO, γεννήθηκε απο την 308 GTB και άφηνε πολλές υποσχέσεις για εξέλιξη στο Gr.4.

Εν τω μεταξύ κάποιοι άνθρωποι στην Ferrari, αποφάσισαν να κάνουν μια εξέλιξη της GTO με έμφαση στην υπερβολή αφού το “αφεντικό” είχε ξεκαθαρίσει ότι ήθελε ένα αυτοκίνητο υπεραπόδοσης, με μεγάλη οπτική επίδραση. Έτσι το μεσαίο τμήμα εξακολούθησε να είναι μια 308 GTB, αλλά αλλάχτηκε δραστικά τόσο το εμπρός όσο και το πίσω μέρος, λόγω του τερατώδους σε απόδοση κινητήρα, ο οποίος χρειαζόταν νέα αεροδυναμική αρχιτεκτονική στην μούρη όπως και στην ουρά. Έτσι κατασκευάσαμε ένα χαμηλότερο ρύγχος και πίσω πτέρυγα χαμηλής διατομής, ώστε να μπαίνει όλη αυτή η δύναμη του μοτέρ στο δρόμο, ενω το πρότζεκτ απαιτούσε για αεροδυναμικούς λόγους, την πολύ μικρή απόσταση του αυτοκινήτου απο το έδαφος για να μην «πετάξει».

Βέβαια μέσα στην πόλη με τα σαμαράκια τις κεκλιμένες αναβάσεις, τα πεζοδρόμια και τα υπερυψωμένα γκαράζ, αυτο ήταν ένα σημαντικό πρόβλημα για το νέο υπεραυτοκίνητο. Έτσι εφοδιάσαμε το αυτοκίνητο με ένα μηχανισμό μετατόπισης ύψους δυο θέσεων, μια για μέσα στην πόλη και μία για χρήση σε ανοικτό δρόμο. Όσον αφορά για τα αυτοκίνητα της Ferrari που μπήκαν στην καρδιά μου χρονολογικά, το Le Mans Speciale, έπειτα η Daytona που κέρδιζε σε όλο τον κόσμο κα τέλος η 308 που είναι η τρέλα μου και έχει κερδίσει σε πολλά ράλλυ, ενω έκανε ρεκόρ πωλήσεων για την εταιρεία!

Η Ferrari όμως που αδιαμφισβήτητα ερωτεύθηκε απο όλους, ήταν η ΒΒ (berlinetta boxer) με μοτέρ V12 180 μοιρών και το κιβώτιο ταχυτήτων κάτω απο τον κινητήρα, επηρεασμένη από την θεική τότε ομορφιά της Μπριζίτ Μπαρντώ που διέθετε τα ίδια αρχικά! Στην πράξη όμως εμπορικά, η F40 όπως και η Testarossa αγαπήθηκαν το ίδιο πολύ απο τους Φερραρίστι. Μια φράση που λέω κατά καιρούς είναι “το θάρρος της απλότητας”.

Πρέπει να εκφράζεις την αισθητική σου με τον πιο λιτό τρόπο. Και το βασικότερο, τα σχέδια σου να είναι αισθητικά όμορφα και να διαρκούν στο χρόνο. Ο Πλάτωνας κάποτε είπε: Η ομορφιά είναι το μεγαλείο της αλήθειας. Και το λέω αυτό, γιατι τα σημερινά αυτοκίνητα όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Αν αφαιρέσετε το έμβλημα και τα λογότυπα της εταιρείας απο ένα αυτοκίνητο, ακόμα και ένας επαγγελματίας του χώρου, θα δυσκολευτεί να το αναγνωρίσει. Αλλά ειδικά αυτό που με σκανδαλίζει, είναι οι ψεύτικες εισαγωγές αέρα, που μόνο κάποιος “σκουπιδοσχεδιαστής” θα μπορούσε να κάνει και δυστυχώς το βλέπουμε και απο εταιρείες αυτοκινήτου με σοβαρό όνομα στην αγορά.

Όσον αφορά την αγάπη μου για την μηχανική και το σχέδιο, είχα την τύχη να πάρω 30 διπλώματα ευρεσιτεχνίας! Στην συνέχεια έκανα την δική μου εταιρεία την Fioravanti, ένα σχεδιαστικό γραφείο στο Moncalleri κοντά στο Τορίνο που ήδη κλείνει 33 χρόνια ζωής και την διοικούν τα παιδιά μου Matteo και Luca, με το Sensiva το πρώτο σπορ υβριδικό, ανάμεσα σε αρκετά άλλα, να διαθέτει έναν ηλεκτροκινητήρα για κάθε τροχό με την τουρμπίνα να δουλεύει σε σειρά και όχι παράλληλα».